Γυρίζω και μυρίζω

Τους λένε ImprovEverywhere και έχουν βαλθεί να τρελλάνουν τον κόσμο. Ενα πολύ οργανωμένο πλήθος από φαινομενικά ασύνδετους μεταξύ τους ανθρώπους δημιουργεί τις πιό παλαβές καταστάσεις που μπορεί κανείς να φανταστεί. Ξεκίνησαν από τη Νέα Υόρκη, αλλά τελευταία επεκτάθηκαν σε όλο τον κόσμο με το ImprovEverywhere Global γκρουπ τους.




Αυτό είναι το πιό δημοφιλές τους video. Ξαφνικά, μια δεδομένη χρονική στιγμή, αρκετά από τα άτομα που βρίσκονται στον πολυσυχναστο σταθμό Grand Central "παγώνουν" σε όποια στάση και αν βρίσκονται. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να καταλάβουν.





Το αγαπημένο μου! Ενα αυτοσχέδιο instant musical σε φαστφουντάδικο, οπου αυτοί που θεωρούσες πελάτες ή υπαλλήλους αποτελούν μέρος του show που "στήνεται" με αφορμή τη...στενότητα χαρτοπετσετών που έχει η υπάλληλος πίσω από τον πάγκο. Στο τέλος έρχεται η αστυνομία, αλλά...





Ογδόντα (!) άτομα μπουκάρουν σταδιακά σε ένα κατάστημα φορώντας ρούχα όμοια με τους υπαλλήλους! Αντε βρες τώρα πωλητή να σου πει συμβουλή. Οχι οτι οι πωλητές γνωρίζουν περισσότερα, κάποιες φορές βεβαια. Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα να ρωτήσεις άλλο πελάτη. :)





Δεν λέγανε, σε μια γνωστή αλυσίδα Cafe στην Αμερική (και στην Ελλάδα πλέον) οτι έχουν δωρεάν Wi-Fi; Δεν σας προτρέπουν να πάρετε μαζί σας τον υπολογιστή σας; Οι δικοί μας αυτή τη φορά εκμεταλλεύονται το γεγονός οτι οι υπεύθυνοι ξέχασαν να διευκρινίσουν ΤΙ είδους υπολογιστή και έρχονται στο μαγαζί με το desktop PC τους κομπλέ με CRT οθόνες!

Αν μου πείτε οτι δεν έχετε παίξει ποτέ Tetris, Pole Position, Pong ή Space Invaders, θα γελάσω πολύ. Σημαίνει οτι είτε είστε γεννημένοι ΠΟΛΥ αργά (οπότε και συγχωρείστε εν μέρει), είτε οτι δεν είχατε επαφή με τον κόσμο αυτό όταν ήσασταν νεότεροι. Οπως και να έχει, αναπληρώστε ρωτώντας κάποιον 30something να σας πει για τις μαγευτικές αυτές εμπειρίες στα "ουφάδικα" ;)

Κάποιοι τύποι στο διαφημιστικό πρακτορείο NotSoNoisy, που φαίνεται οτι το θεώρησαν καλή ιδέα, δημιούργησαν μια αναπαράσταση των αξέχαστων αυτών παιχνιδιών χρησιμοποιώντας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ανθρώπους μέσα σε μια αμφιθεατρική αίθουσα, με την τεχνική της σταδιακής φωτογράφησης. Το αποτέλεσμα; Εκπληκτικό. Ειδικά τα ηχητικά εφέ :) Από ο,τι δηλώνουν οι ίδιοι, το "Project Game Over", όπως το ονομάζουν, έχει ήδη ξεπεράσει τις 10 εκατομμύρια προβολές στο Web.

Τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχια. Ορίστε:



Pong, το πιό απλό παιχνίδι. Δυο ρακέτες και ένα μπαλάκι.



Tetris, all-time classic. Πεφτουν τα τουβλάκια, συμπληρώνετε γραμμές. Προσέξτε τους τύπους επάνω δεξιά που δείχνουν ποιό κομμάτι έρχεται ως επόμενο!



Space Invaders. Ολα τα λεφτά είναι όταν περνάει το κόκκινο mothership :)



Pole Position. Αυτό πάλι πώς το κατάφεραν;

Μεγάλη εφεύρεση το GPS. Ιδίως για τα ταξί.

Αν μπω σε ταξί που έχει GPS, αισθάνομαι μια σιγουριά. Ο,τι και να γίνει, εκει που θα του πω εκεί θα με πάει. Ακόμα και αν δεν ξέρει πού ακριβώς είναι το "εκεί". Τέρμα πια τα "παληκάρι, να σε αφήσω εδώ να μην μπλέξουμε με τα στενάκια γιατί δεν ξέρω πως να βγω".

Αρκεί ο ταξιτζής να ΞΕΡΕΙ να χρησιμοποιήσει το GPS.

Μπήκα τις προάλλες σε ένα παληκάρι (ο Θεός να τον κάνει παληκάρι, κοντευε τα 50) που είχε ένα μικρούλι GPS από αυτά τα PDA σε μέγεθος κινητού.

"Στην τάδε οδό στο Κολωνάκι", του λέω.

Τέσσερα φανάρια με μπινελίκια που δεν ξεκίναγε, δύο παρολίγον τρακαρίσματα και 15 λεπτά παραπάνω ώρα στο ταξι ήταν ο απολογισμός της προσπάθειας του συμπαθούς, κατά τα άλλα, επαγγελματία να προσπαθεί να καταχωρήσει την "τάδε οδό" με τη μικρή του γραφιδούλα στην επίσης μικροσκοπική οθόνη του PDA του. Ασε που χρειαζόταν και μαθήματα ορθογραφίας. Στο τέλος του την πήρα από τα χέρια και την καταχώρησα εγώ. Αλλα είχαμε ήδη φτάσει κοντά στο σημείο που ήθελα, οπότε κατέβηκα ευγενικά "για να μην τον μπλέξω με τα στενάκια".

Φτου και από την αρχή δηλαδή. Γι'αυτό, όταν μπαίνετε σε ταξί ΠΡΟΣΕΞΤΕ το συνδυασμό "μικρο GPS - μεγάλη ηλικία". Ειναι θανατηφόρος. ΄

Ζω στην Ελλάδα. Αυτό το ξέρατε (νομίζω).

Βγάζω το ψωμί μου εργαζόμενος ως μηχανικός λογισμικού, εξειδικευμένος σε τεχνολογίες Microsoft.NET, επικεντρωνόμενος στο Web, δουλεύοντας σε πλατφόρμες που ποικίλουν από ASP Classic ως DotNetNuke CMS. Αυτό δεν το ξέρατε (νομίζω).

"Ορίστε;" Θα ρωτήσει ο μεσήλιξ τεχνοφοβικά τρομοκρατημένος παντοπροχειρανθυπογνώστης Ελλην, που η μεγαλύτερή του τεχνολογική επιτυχία την τελευταία πενταετία ήταν να μάθει να προγραμματίζει τα κανάλια στο "κομπιούτερ" της τηλεόρασης.

"Ειμαι προγραμματιστής".

"Α, με ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ", θα πει με υπερηφάνεια και καμάρι ο υποενημερωμένος. "Εχεις και μπλογκ";

Πριν ξύσω το κεφάλι μου απορημένος, θα θυμηθώ οτι στα δελτία ειδήσεων των τελευταίων μηνών οι λέξεις "μπλογκ", "φέισμπουκ" και "κομπιούτερ" παντρεύτηκαν, αναλύθηκαν, κατηγορήθηκαν για εκβιασμούς, σατανισμό, παροχή προσωπικών μας δεδομένων στη CIA, μεγαλαδελφισμό, πρόκληση επιληψίας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στομαχικές διαταραχές. Μέχρι εκεί.

"Πεντε".

(Παύση περιμένοντας τον εκάστοτε θεατή μεσημεράδικων να χωνέψει την πραγματική έννοια του αριθμού και να με θεωρήσει πεντάκις κακοποιό στοιχείο με καταθλιπτικές τάσεις).

"Α".

Αυτό είναι. "Α". Ούτε "τι γράφεις στα blog σου", ούτε καν το "τι είναι βρε παιδί μου αυτά τα blogs". Μόνο "Α". Οι Ελληνες τα ξέρουν όλα. Εχουν ενημερωθεί για όλα. Και έρχεται το συμπέρασμα - καταπέλτης μετά από αυτοσυγκέντρωση ολίγων δευτερολέπτων του ερασιτέχνη φιλοσόφου:

"Ετσι που πάει το πράγμα, σε λίγο καιρό δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς τα ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ".

Τσου ρε Λακη. Να σε θέσουμε υποψήφιο για βραβείο καλύτερης φιλοσοφικής ατάκας. Εδώ και 20 χρονια περίπου τα ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ σου έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, όλος ο κόσμος κινείται με λογισμικό, το κινητό σου, η τηλεόρασή σου, το αυτοκίνητό σου, ο τραπεζικός σου λογαριασμός, και εσύ ήρθες τώρα να μας πεις τη βαθυστόχαστη ατάκα σου. Μπράβο.

Γιατί γκρινιάζω, θα μου πείτε;

Γιατί βαρέθηκα, ειλικρινά, όλη αυτή την τεχνοφοβία. Προσέξτε, άλλο ασχετοσύνη που μπορεί να προέρχεται από αθώα αίτια (δεν ασχολούνται όλοι με όλα, και αυτό είναι απόλυτα αποδεκτό) και άλλο ΤΕΧΝΟΦΟΒΙΑ. Βγάλτε το "τεχνο-". ΦΟΒΙΑ. Αυτό που σε πιάνει όταν κάτι το έχεις μπροστά σου αλλα δεν θέλεις να σκέφτεσαι την ύπαρξή του, και αν μπορούσες θα το εξαφάνιζες από προσώπου γης.

Στην Ελλάδα των σκανδάλων, οπου χρειάζεται μοντέρ για να αντιγραφεί ένα DVD, οπου "η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος ΦΩΤΟΤΥΠΕΙ τα περιεχόμενα των σκληρών δίσκων" (ατσα, μάθαμε και τους σκληρούς δίσκους), οπου ακούμε όλο και περισσότερο στα δελτία ειδήσεων για "ηλεκτρονικά ίχνη" (ανάθεμα και αν κανένας μη γνώστης έχει καταλάβει τι σημαίνει αυτό - φαντάζομαι οτι οι περισσότεροι απλά σκέφτονται μεγεθυντικό φακό και ταλκ δακτυλικών αποτυπωμάτων πάνω στα πληκτρολόγια), σε αυτή την Ελλάδα καλούμαι ΕΓΩ να βγάλω το ψωμί μου ως επαγγελματίας της πληροφορικής.

Με τι πελάτες;

Με τους ίδιους που μου τρώνε πολύτιμο χρονο στην ουρά της τράπεζας κραδαίνοντας το λογαριασμό του ρεύματος ή του τηλεφώνου όταν θέλω να εξαργυρώσω μια επιταγή επειδή, λέει, "δεν εμπιστεύονται τα μηχανήματα" (ενώ εμπιστεύονται τον υπάλληλο που τελικά θα χειριστεί το ίδιο λογισμικό με το οποίο λειτουργούν και οι πάγιες εντολές αλλά και το Web Banking - εεεπ, δύσκολα σου έβαλα τώρα μεγάλε, αστο, πάγιες εντολές σκέτο).

Με τους ίδιους που, ενώ η επιχείρησή τους έχει E-mail εδώ και μερικά χρόνια (ο ξάδερφος του θείου του μπατζανάκη του γαμπρού τους τους έψησε να βάλουν), οι ίδιοι το θεωρούν διακοσμητικό και αγνοούν την ύπαρξή του, αναγκάζοντας πολλές φορές τη (μικρή, συνήθως) εταιρία που το έχει αναλάβει να παίρνει η ίδια τα email τους, να τα τυπώνει και να τους τα στέλνει με fax.

Με τους ίδιους που δεν παίρνουν "κομπιούτερ" στα παιδιά τους γιατί "θα απομονωθούν", και τελικά όταν καταλήξουν να ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΝ να αγοράσουν ένα (hello, σχολεία και φροντιστήρια πλέον το έχουν standard το πράγμα οτι έχεις υπολογιστή) δεν μπορούν να καταλάβουν ΠΟΥ μπαίνει το καμάρι τους και ΤΙ κάνει εκεί που μπαίνει (και το καμάρι τους συνήθως, ιδίως αν είναι αγοράκι, έχει τιγκάρει τον υπολογιστή στην τσόντα και τα spyware - "τι κάνεις αγόρι μου;" - "διαβάζω μαμα").

(Με χαρά άκουσα πρόσφατα γνωστό μου να μου ανακοινώνει οτι έβαλε σπίτι του Windows Home Server για τα παιδιά του, το καθένα εκ των οποίων έχει το ΔΙΚΟ του υπολογιστή, συνοδευόμενο βέβαια από λογισμικό parental control, και όλα αυτά σε οικιακό δίκτυο. Τόσο καιρό, ΕΝΑΣ μόνο το έκανε και αυτός ήταν του χώρου.)

Αυτοί ειναι ο "κουβάς" από τον οποίο προκύπτουν οι μελλοντικοί πελάτες μου. Για αυτούς είμαι ένας "προγραμματιστής" που κάνει μυστικιστικά πράγματα με περίεργα ονόματα που ούτε καν μπορούν να προφέρουν, κλεισμένος σε σκοτεινά, ανήλιαγα δωμάτια. Αλλα να! Μπορεί να τους πει τι φορητό να αγοράσουν! (Στο παιδί τους φυσικά).

Διάβαζα οτι στη Φινλανδία, κάπου 95% του ενεργού παραγωγικά πληθυσμού έχει χρησιμοποιήσει υπολογιστή τουλάχιστον μια φορά ενώ μεγάλο είναι το ποσοστό που χρησιμοποιεί υπηρεσίες και προϊόντα πληροφορικής σε μόνιμη βάση. Στην Ελλάδα, περίπου το ίδιο ποσοστό έχει ακούσει από τις ειδήσεις για το Facebook, και περιμένει "να βγει σε έντυπη έκδοση για να το διαβάσει", γιατί το Internet είναι "για αυτούς που ξέρουν".

Κατά τα άλλα, μάλλον φταίει οτι μας ψεκάζουν.