Μήπως εγώ δεν μπορώ να τους καταλάβω;

11:44 μ.μ.

(11) Comments

Αντε παλι, περι υπαλλήλων του Δημοσίου το θέμα. Οχι για όλους, να εξηγηθώ. Αλλά τουλάχιστον για (τους περισσότερους από) αυτούς που είχα την τύχη (!) να γνωρίσω.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές μήπως απλά εμένα μου διαφεύγει κάτι. Μήπως ρε παιδί μου έχουν δίκιο, έτσι αγανακτισμένοι που είναι με τις παράλογες απαιτήσεις μου, έτσι που στραβώνουν με το κάθε τι που παω να τους εξηγήσω. Μήπως όντως οι άνθρωποι περνούν γολγοθά και εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι; Μήπως όντως η παρουσία μου στις υπηρεσίες τους είναι παράλογη, ανεπιθύμητη και ενοχλητική;

Αναρωτιέμαι.

Και σταματάω να αναρωτιέμαι μετά το πρώτο εικοσάλεπτο γραφειοκρατικής παράνοιας.

(Σας έχω πρήξει με τα θέματα του Δημοσίου, το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχω τελευταία να με απασχολούν, με αυτά θα σας ζαλίζω).

Ορίστε πώς έχει η κατάσταση:

 

--------- Εναρξη επεξήγησης --------- κόψτε εδώ ---------

Είμαι ένας πτωχός πλην τίμιος ελεύθερος επαγγελματίας που ταυτόχρονα έχει μια σταθερή εργασιακή σχέση και, βάσει νόμου που το προβλέπει, επέλεξε ως κύριο ασφαλιστικό φορέα του το, ας πούμε, Υπερμεγάλο Ελληνικό Ταμείο Ασφάλισης και όχι το Οχι Τόσο Μεγάλο Ταμείο Ασφάλισης. Αρα λοιπόν είμαι ένας ασφαλισμένος του Υπερμεγάλου Ελληνικού Ταμείου Ασφάλισης με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιώνε.  Οταν όμως πρόκειται να θεωρήσω νέο μπλοκ παροχής υπηρεσιών, η Εφορία, ως οφείλει, ζητάει μια βεβαιωσούλα από το Υπερμεγάλο Ελληνικό Ταμείο Ασφάλισης . Αυτό. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

--------- Λήξη επεξήγησης ---------- κόψτε εδώ ---------

 

Το καταλάβατε πιστεύω, ετσι; Δεν ήταν δύσκολο, ε;

Εδώ αρχίζουν τα νταούλια.

Εχοντας θεωρήσει n μπλοκάκια ως σήμερα, πάω μια βόλτα μέχρι το Υπερμεγάλο Ελληνικό Ταμείο Ασφάλισης να ζητήσω την πολυπόθητη βεβαίωση. Επειδή ποτέ δεν θυμάμαι πώς τη λένε τη διαολεμένη (μέεεγα λάθος), πάντα εξηγώ στον / στην υπάλληλο αυτά που σας είπα παραπάνω και αυτός / αυτή βρίσκει άκρη και μου τη δίνει και τσουπ, θεωρώ το μπλοκάκι τση παροχής των υπηρεσιώνε και παπαλέϊσον.

Αμ έλα που.

“Καλημέρα σας, μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα” (βλέπε παραπάνω, που εξηγώ την κατάσταση σε εσάς που μάλλον θα πρέπει να την έχετε κατανοήσει).

(Ανοξυδερκές βλέμμα γεμάτο έλλειψη κατανόησης και, επαγωγικά, ουσιαστικού ενδιαφέροντος. Θα αναφέρομαι στη συγκεκριμένη από εδώ και στο εξής ως “η Ξυνουδέτερη”).

“Δηλαδή είστε μισθωτός;” ρωτά η Ξυνουδέτερη συνοψίζοντας σε τρεις λέξεις και ένα ερωτηματικό τη φράση “τσάμπα μιλάς τόση ώρα πτωχέ ανθρωπάκο από την άλλη πλευρά του γκισέ”.

“Οχι – ναι – δεν εχει σημασια - έρχομαι σε εσάς ως ελ. επαγγελματίας γιατί μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα” (επανάληψη της παραγράφου)

- “Δηλαδή είστε ελεύθερος επαγγελματίας;” ρωτά αυτή τη φορά έχοντας σημειώσει αξιομνημόνευτη πρόοδο.

“Οπως σας είπα, μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα” (επανάληψη της παραγράφου και πάλι – για να τριτώσει και να δέσει το γλυκό)

“Και τι βεβαίωση θέλετε;” ρωτά η Ξυνουδέτερη με εύλογη απορία.

(Σφίγγομαι) “εεεε, βεβαίωση …μη οφειλής;” (με απορημένο τόνο – δεν είμαι σίγουρος κιόλας, βλέπεις με είχαν καλομάθει που το ήξεραν τόσο καιρό αυτοί για μένα).

“Α, δεν μπορώ να σας δώσω τη βεβαίωση, πρέπει να μας φέρετε το μπλοκάκι σας”, λέει η Ξυνουδέτερη σε τόνο μινόρε.

“Ε;”

“Για να δούμε αν σας ασφαλίζουν οι εργοδότες σας”, συνεχίζει.

“Μα αγαπητή μου, είμαι ασφαλισμένος στο Υπερμεγάλο Ελληνικό Ταμείο Ασφάλισης . Δηλαδή σε εσάς! Εχετε τα στοιχεία μου, ξέρετε αν είμαι ασφαλισμένος και αν σας χρωστάω, δώστε μου τη βεβαίωση να τελειώνουμε!”

“Χωρίς μπλοκάκι δεν γίνεται τίποτα…”

“Μα ΤΙ ΣΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΣΑΣ το μπλοκάκι; Αφού έχω το Υπερμεγάλο Ελληνικό Ταμείο Ασφάλισης ως φορέα ασφάλισης, και το έχω επιλέξει ΕΓΩ εναντι του Οχι Τόσο Μεγάλου Ταμείου Ασφάλισης. Ορίστε οι βεβαιώσεις ένα, δύο και τρία (ανοίγοντας ένα τερατώδη φάκελο που είχα πάρει μαζί μου ο,τι μπορούσα να φανταστώ οτι ήταν χρήσιμο – μόνο κάτι ακτινογραφίες που είχα κάνει πρόσφατα δεν είχα βάλει εκει μέσα).

“Α, δεν ξέρω, πηγαίνετε στον προϊστάμενο”, μασάει η Ξυνουδέτερη μέσα από τα δόντια της ακολουθώντας πιστά τον Ανεπίσημο Οδηγό Χειρισμού Ανθρωπάκων Από Την Αλλη Πλευρά Του Γκισέ που Ζητάνε Πολλά Και Φαίνονται Ζόρικοι.

Για να μην τα πολυλογώ, ο προϊστάμενος άρχισε να μου μιλάει για μπλοκάκια που ασφαλίζονται (η για ασφάλειες που μπλοκίζονται, ορκίζομαι οτι δεν θυμάμαι), για “την κατηγορία μου”, για διατάξεις και αναδιατάξεις και άλλα τέτοια φιλοσοφικά, καταλήγοντας στο παρακάτω απόσταγμα συσσωρευμένης εμπειρίας:

“Πρέπει να φέρετε το μπλοκάκι σας να το δούμε”. 

“Μα εγώ είμαι ασφαλισμένος στο Υπερμεγάλο Ελληνικό Ταμείο Ασφάλισης , μια βεβαίωση θέλω”, λέω ο καψερός με μια υπόνοια δακρύων στα μάτια και μια ανεξήγητη επιθυμία για κάποιο βαρύ ποτό. “Και τη θέλω σήμερα, πρέπει να θεωρήσω το μπλοκάκι για να κόψω τιμολόγια και να πληρωθώ. Δεν έχω χρόνο να κάνω πηγαινε-ελα για να σας φέρνω τα παλιά μου μπλοκάκια, έχω δουλειά να κάνω!”, συμπληρώνω με την αρχαία Φραση Που Δεν Εχει Κανενα Απολύτως Αποτέλεσμα Οταν Μιλας Με Το Δημόσιο.

Με τα πολλά, και αφού παρέλασε από το γραφείο η προαναφερθείσα υπάλληλος ο οποίος ξαναεξήγησε στον προϊστάμενο την περίπτωσή μου, πήρα την πολυπόθητη βεβαίωση μη οφειλής ως αναπόγραφος με τηλεμοιοτυπία (για να μην σας μπερδεύω, θα την λέω βεβαίωση ninja).

Περνούν οι μέρες και κανένα νέο από το λογιστή μου. Ωσπου, ξαφνικά, μια μέρα, χτυπάει το τηλέφωνο.

“Ειμαι ο Τάκης. Η εφορία δεν θέλει μόνο τη βεβαίωση ninja, θέλει και μια βεβαίωση οτι είσαι ασφαλισμένος στο Υπερμεγάλο Ελληνικό Ταμείο Ασφάλισης μέχρι και σήμερα (ας την λέμε για ευκολία βεβαίωση kamasutra). Ειμαι στα γραφεια τους αλλά δεν μου τη δίνουν κι ας έχεις κάνει πληρεξούσιο, θέλουν να δουν το μπλοκάκι σου!”

Περιττό να σας πω οτι χτύπησα tilt.

Παίρνω των ομματιών μου και ανεβαίνω τρέχοντας στο Υπερμεγάλο Ταμειοτέτοιο. Confontation με την Ξυνουδέτερη.

“Μα καλά, δεν τα είπαμε με αυτό το μπλοκάκι; ΤΙ ΣΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΣΑΣ το μπλοκάκι μου; Ασφαλισμένος σε εσάς ειμαι, δεν μπορείτε να μου δώσετε μια βεβαίωση kamasutra;” λέω –ελαφρώς- εκνευρισμένος όσο ό Τζακ Νικολσον στη Λάμψη (με το τσεκούρι).

“Προσωπικά εμένα δεν με νοιάζει καθόλου” λέει με εμφανές ενδιαφέρον για την περίπτωσή μου η Ξυνουδέτερη  επιβεβαιώνοντας τον τίτλο της και κάνοντας τη μούρη μου ακόμα πιό κόκκινη από όσο φαινόταν ήδη χάρη στις όρθιες τρίχες της κεφαλής μου. Η μπανάνα μου έλειπε για να κλείσω.

Cutting a long story short. Προιστάμενος. Ξανα μπλαμπλα και επεξηγήσεις. Προσεκτική ακρόαση από τον προαναφερθέντα. Χαμόγελο. Πλατύ χαμόγελο.

“Ειδατε που δεν χρειαζόσασταν τελικά τη βεβαίωση ninja”; Λέει ο από εδώ και στο εξής αναφερόμενος ως Ηρεμος Τιμωρός, λόγω της αφάνταστης νηφαλιότητάς του σε συνδυασμό με το χάρισμα που διέθετε να σου δημιουργεί σύμπλεγμα έντονων τύψεων απλά επειδή υπάρχεις.

“Ξερετε, θέλουν τη ninja αλλά και τη βεβαίωση kamasutra, για να ισχύει η ninja” (δεν είναι ιδιαίτερα βαρετό να μιλάμε με τεχνοκρατική ορολογία;)

“Ειδατε, άμα κάνουμε οτι μας λέει ο πελάτης, η δουλειά του δεν γίνεται”, λέει με άψογο στυλ ο Ηρεμος Τιμώρός.

Αναπηδώ. “Πως;”

“Εσείς θέλατε εξ’αρχής τη βεβαίωση kamasutra, οχι τη βεβαίωση ninja. Και πήρατε αυτό που ζητήσατε, και δεν κάνατε τη δουλειά σας”, μου λέει με καθηγητικό ύφος.

“Μα δεν ήξερα οτι θα ζητήσουν και την βεβαίωση kamasutra! Ηλπιζα εσείς να γνωρίζετε τη διαδικασία!” λέω χωρίς ελπίδα.

“Εμείς θα σας δώσουμε αυτό που ζητάτε”, λεει. Θα ορκιζόμουν οτι διέκρινα ένα λανθάνον σαρδόνιο χαμόγελο εκεί.

“Μα δεν μπορώ να γνωρίζω τα διαδικαστικά της κάθε υπηρεσίας κάθε φορά και εντέλει τώρα ζητάω τη βεβαιωση kamasutra”.

“Τη βεβαίωση kamasutra δεν μπόρώ να σας τη δώσω”.

“Μα αυτή ζητάει η Εφορία. Και ποιός θα μου τη δώσει αν οχι εσείς;” απορώ.

(Εδώ αρχίζει μια αγόρευση περι μηχανογραφημένου συστήματος και περιορισμών που τους έχουν ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΣΕΙ (όχι αναγκάσει) να παίρνουν την οποία αδυνατώ να καταλάβω και γι’αυτό και παραλείπω.)

Το απέδωσε όμως τόσο καλά, με τόση τέχνη βρε παιδί μου, που στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου να λυπάται που τους ταλαιπώρησε, να νοιώθει οτι συμπάσχει μαζί τους με όλα αυτά τα παράλογα που συναντούν κάθε μέρα και να βρίσκεται στο χείλος της απολογίας. (Οχι, δεν απολογήθηκα).

Μπράβο του. Ειλικρινά. Πιστεύω οτι χαραμίζεται στο δημοσιο.

Το ρεζουμέ είναι οτι το Υπερμεγάλο Ελληνικό Ταμείο Ασφάλισης , από όσα μπόρεσα να κατανοήσω (ειλικρινά, δεν μπόρεσα να κατανοήσω τα πάντα!), έκανε τα εξής:

- Μπορούσε να μου δώσει βεβαίωση οτι δεν του οφείλω, αλλά δεν μπορούσε να μου δώσει βεβαίωση οτι είμαι ασφαλισμένος σε αυτό! (Σαν να λέμε οτι στο μπαρ θα σου πουν: “Μεγάλε, μας χρωστάς τα λεφτά για τα ποτά, αλλά δεν μπορούμε να σου δώσουμε απόδειξη γιατί θα φαίνεται οτι τα ήπιες εδώ.”)

- Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, φαίνεται οτι κατά τα λεγόμενα του Ταμείου η εφορία ζητούσε κάτι που δεν μπορούσα να πάρω. Αρα ή εκείνοι ήταν τρελοί (κατά το ταμείο μου), ή στο ταμείο μου θα ήταν τρελοί (κατά την εφορία). Τελικά βγήκα εγώ ο τρελός, και δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς έγινε.

- Μου δόθηκε η εντύπωση οτι τελικά για να εξυπηρετηθώ σε μια δημόσια υπηρεσία θα πρέπει ΕΓΩ να γνωρίζω ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ. Και, ει δυνατόν, και να την κάνω. Με ρώτησαν ένα σωρό πράγματα στα οποία δεν ήξερα πως να απαντήσω (και όποιος μου πει οτι ΕΠΡΕΠΕ να ξέρω ΠΩΣ με είχαν περάσει αυτοί το σύστημά τους, του εύχομαι να πρέπει να ζητήσει τρεις βεβαιώσεις ninja).

- Με έκαναν και αισθάνθηκα άσχημα που αγανάκτησα, λόγω του οτι τελικά όλα ήταν αθώα από την πλευρά τους και είτε εγώ έφταιγα που δεν ήξερα τι ζήταγα, είτε η Εφορία που δεν ήξερε τι ζήταγε. Για το οτι εγώ έπρεπε να ξεμπερδεύω από εκει μέσα και να τσακιστώ να πάω να δουλέψω να βγάλω κανα φράγκο, ούτε λόγος. Ο προϊστάμενος μου το είπε καθαρά: “Να πάρετε αυτό που ζητάτε για να ΤΕΛΕΙΩΝΩ και εγώ” (οχι, δεν έλεγε τον καιρό). Λες και είμαι κανένας αργόσχολος που το έχω χόμπυ να συχνάζω εκεί και να ενοχλώ το προσωπικό ζητώντας ο,τι πιστοποιητικό μου κατέβει στο κεφάλι.

-  Τελικά ΜΠΟΡΕΣΕ να μου δώσει και τη βεβαίωση οτι είμαι ασφαλισμένος (αφού τελικά την πήρα, “κατ’εξαίρεση”, όπως σημείωσε ο Ηρεμος Τιμωρός, για “να κάνω τη δουλειά μου”). Φιλεύσπλαχνοι. Και δεν το είδαν το μπλοκάκι περι ου έγινε όλη η φασαρία. (Εγώ πάντως το έφερα).

Το μπλοκάκι θεωρήθηκε με 10 μέρες καθυστέρηση, εγώ ήμουν 10 μέρες χωρίς έσοδα και με μπόλικους λογαριασμούς απλήρωτους, με τα τρεχάματα και τις ώρες που έφαγα να ακούω όλα αυτά τα μαγικά δούλεψα λιγότερο, έβγαλα λιγότερα και το κράτος εισέπραξε λιγότερους φόρους. Είναι περίεργο το πώς τελικά καταλήγει το πράγμα – οι άνθρωποι που ωφελούνται περισσότερο από τους φόρους που πληρώνω να είναι αυτοί που έμμεσα με εμποδίζουν να τους πληρώσω!

Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα; Βρε μπας και έχουν δίκιο; Μπας και πρέπει να πηγαίνω σε ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, Εφορίες και λοιπές δημόσιες υπηρεσίες, έχοντας απομνημονεύσει όλον τον ΚΒΣ και τις σχετικές νομοθεσίες, γνωρίζοντας όλων των ειδών τα ninja και kamasutra πιστοποιητικά που ζητάνε εκατέρωθεν,  διορθώνοντάς τους όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι, και ευχαριστώντας τους θερμά που απλά διεκπεραίωσαν κάτι χωρίς να χρειαστεί να σκεφτούν ή να προτείνουν οτιδήποτε;

Μήπως τελικά όλοι εμείς έξω από αυτές τις υπηρεσίες πρέπει να μάθουμε τη δουλειά ΤΟΥΣ καλύτερα από αυτούς, προκειμένου να εξυπηρετούμαστε;

(Εντάξει, η μπάλα πήρε αυτή τη φορά το Υπερμεγάλο Ελληνικό Ταμείο Ασφάλισης , και μάλιστα με ταχύτητα, αλλά σε τέτοιες καταστάσεις όλοι οι οργανισμοί βάζουν από ένα χεράκι. Εχω την εντύπωση οτι η Ξαφνική Απαίτηση Δύο Πιστοποιητικών ήταν ο τρόπος της ΔΟΥ να πει “κουκου, κι εγώ είμαι εδώ και διεκδικώ μερίδιο στο να σε δυσκολέψω να δουλέψεις”.

Με χιουμοριστική διάθεση, πάντα, όλα τα παραπάνω. Εύχομαι πάντως στο ταμείο μου να είναι το πρώτο και το τελευταίο λυπηρό επεισόδιο που είχαμε μαζί, γιατί γενικά μέχρι τώρα, οτι και να πω, έχω εξυπηρετηθεί αναπάντεχα γρήγορα και αποτελεσματικά από αυτούς (πράγμα που, από ο,τι ακούω, είναι σπάνιο για αυτό το ταμείο). Ισως ήταν οι συγκυρίες.

* Μερικά στοιχεία της ιστορίας έχουν μεταβληθεί με σκοπό την προστασία των ταυτοτήτων των συμμετεχόντων και φυσικά έχουν προστεθεί και δραματοποιημένα στοιχεία με σκοπό την ενίσχυση του χιούμορ – μην μας κάνουν και καμια αγωγή, είναι πονηροί οι καιροί τελευταία! :)