Η συναυλία της χρονιάς.

11:07 π.μ.

(0) Comments

Για ένα και μόνο λόγο: Γιατί μαζεύτηκαν σε αυτή ΟΛΟΙ οι Ελληνες media και μη celebrities, και ΚΑΝΕΙΣ δεν έδινε δεκάρα για αυτό, εκτός από τις γνωστές τηλεοπτικές εκπομπές. Επίσης, ήταν μια από τις λίγες φορές που ήταν όλοι εκεί μαζεμένοι και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να μιλήσει ή να απασχολήσει τον κοσμο με οποιοδήποτε τρόπο.

Ουι, ουι!

Jeff Dunham - Ενας τρελλός, τρελλός εγγαστρίμυθος!

10:06 μ.μ.

(1) Comments

Το παλικάρι είναι φαινόμενο. Ειναι ένας κωμικός / εγγαστρίμυθος που, εκτός από τις πολύ ξεχωριστές του κούκλες, διαθέτει αστείρευτο, καυστικό χιούμορ. Το νέο DVD του, "Spark of Reality" είναι πραγματικά μοναδικό.

Περισσότερα στο site του, http://www.jeffdunham.com/

Απολαύστε τον στα παρακάτω highlights:

 



Achmed, ο νεκρός τρομοκράτης! (με υπότιτλους - 1/3)





Achmed, ο νεκρός τρομοκράτης! (με υπότιτλους - 2/3)





Achmed, ο νεκρός τρομοκράτης! (με υπότιτλους - 3/3)





Melvin, o υπερήρωας (με υπότιτλους)





Walter (χωρίς υπότιτλους)





Peanut (χωρίς υπότιτλους - τρομερή επίδειξη ταλέντου!)

Αντικαπνιστική υστερία στο Hollywood

10:08 μ.μ.

(0) Comments

Από εκει που κάποτε ο cool ήρωας που "περπάταγε και τα έσερνε" είχε καπνίσει δυο πακετα άφιλτρα στην καθησιά του ωσπου να τελειώσει η ταινία, η αντικαπνιστική πολιτική που - αναπόφευκτα - επέδρασε και στη βιομηχανία του κινηματογράφου, επέβαλλε στους "καλούς" να κόψουν το τσιγάρο.

Εντάξει, δεν λέω, αλλά βρε παιδί μου, καταργείται το σασπένς. Ετσι και δεις κάποιον χαρακτήρα να ανάβει τσιγάρο στο πρώτο λεπτό της ταινίας, είναι βέβαιο οτι μέχρι το τέλος της θα έχει καταλήξει α) πτώμα β) φυλακή γ) κλαμμένος (για τις soft αισθηματικές κομεντί). Οι ταινίες αρχιζουν και γινονται ΠΟΛΥ προβλέψιμες.

Κάποτε ο "κακός" έπρεπε να αναδειχθεί μέσα από πολύπλοκες διεργασίες, συμπτώσεις και ευτράπελα ή, από την άλλη, να είναι εμφανώς κακός. Ητοι, να κατασκευάζει στον ελεύθερο χρόνο του πυρηνικές βόμβες ή να πουλάει στρατιωτικά μυστικά σε τρομοκράτες.

Τώρα, αρκεί να ανάψει ένα τσιγάρο. Και καλός να ειναι, θα μπει ο διάολος μέσα του μέχρι τους τίτλους τέλους.

http://www.kingston.ac.uk/news/latestnews/2008/july/Experts-explore-why-screen-heroes-have-kicked-the-habit/

Η δική μου άποψη για το φορολογικό

11:24 π.μ.

(3) Comments

(Οι δημόσιοι υπάλληλοι ας μην το διαβάσουν αυτό, μάλλον δεν τους αφορά).

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Δυστυχώς, όχι από αυτούς που καθαριζουν εκατομμύρια κάθε χρόνο, εμφανίζουν τεράστια έξοδα και ελάχιστα κέρδη και πληρώνουν μηδενικό ΦΠΑ. Είμαι ένας νομότυπος ελεύθερος επαγγελματίας που πληρώνει κανονικά το φόρο του, το ΦΠΑ του και τα έξοδά του είναι συγκριτικά μικρά (αυτά που "περνάνε", οχι τα πραγματικά) σε σχέση με τα έσοδά του.

Ειμαι ένας από τους πολλούς εκεί έξω που δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν (εντάξει, και κάτι παραπάνω αν τα καταφέρουν). Είναι πολύ θετικό για μένα το οτι είμαι "παλιά καραβάνα" και οι πελάτες μου με εμπιστεύονται, συνεπώς δεν έχω πρόβλημα να βρω δουλειές.

Ομως, τι γίνεται με τους νέους ανθρώπους οι οποίοι ξεκινούν να κάνουν τη δική τους δουλειά;

Κατάργηση αφορολόγητου. Ητοι, η εφορια συνέταιρος ακόμα και στην πρώτη τους, δειλή προσπάθεια να σταθούν στα πόδια τους (και να συνεισφέρουν στο ΑΕΠ). Χρειάζονται ήδη πολλά κεφάλαια για να ξεκινήσεις το δικό σου "μαγαζί", και τώρα απλά έρχονται να προστεθούν και άλλα έμμεσα έξοδα.

Σε μια χώρα συνταξιούχων, οπου οι μισοί δουλεύουν για να πληρώσουν τη σύνταξη των άλλων μισών (οι οποίοι φυσικά και δεν φταίνε), χωρίς κίνητρα για τεκνοποιία ωστε να υπάρξει, τουλάχιστον αργότερα, ισχυρότερο εργατικό δυναμικό, χωρίς κίνητρα για παραγωγή, έρχεται η κατάργηση του αφορολόγητου να στραγγαλίσει ακόμα περισσότερο την προσπάθεια των νέων ανθρώπων να αυτονομηθούν, να παράγουν, να προσφέρουν σε αυτή τη χώρα.

Το αποτέλεσμα; Ολο και περισσότεροι καταλήγουν μισθωτοί σε μεγάλους οργανισμούς, απόλυτα εξαρτώμενοι από τους πενιχρούς μισθούς που διαμορφώνονται "ελεύθερα" στην αγορά, δουλεύοντας πολύ περισσότερο από ο,τι θα έπρεπε, με εισοδήματα πολύ λιγότερα από ο,τι πραγματικά αξίζουν. Λογω δε της αδυναμίας των μικρών Ελληνικών επιχειρήσεων να ανταπεξέλθουν στα δυσβάσταχτα φορολογικά μέτρα, παρατηρείται όλο και μεγαλύτερο κύμα μετακίνησης υπαλληλικού προσωπικού προς εταιρίες - "κολοσσούς", εγχώριες ή διεθνείς, στις οποίες η όποια διαπραγματευση είναι δύσκολη ως αδύνατη.

Μια γενιά απόλυτα εξαρτώμενων υπαλλήλων. Πολλές φορές σε επιχειρήσεις οι οποίες δεν έχουν την έδρα τους στην Ελλάδα ή/και δεν επενδύουν στην Ελλάδα.

Οποιος αποφασίσει να προσφέρει κάτι περισσότερο στον εαυτό του και τη χώρα, είτε αυτό ειναι εργασία, είτε αυτό είναι ένα παιδί, κατά την ταπεινή μου άποψη, μάλλον "τιμωρείται".

Στραγγισμένοι από τα δάνεια και τις υπερφορτωμένες πιστωτικές, θυματα μιας απατηλής υπόσχεσης τεχνητού πλούτου που δόθηκε απλόχερα από τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς την τελευταία 15ετία, οι Ελληνες εργαζόμενοι είναι σήμερα έτοιμοι να θυσιάσουν την προσωπικη τους ελευθερία, την αξιοπρέπειά τους, την φαντασία και τον ενθουσιασμο τους, γιατί πολύ απλά δεν έχουν πλέον ελευθερία κινήσεων. Μπορούν μόνο να ελπίζουν σε ένα μισθό λίγο καλύτερο από το βασικό, που θα τους δώσει την ευκαιρία να ξεχρεώσουν.

Ποιό είναι το μακροχρονιο πλανο που έχει τεθεί σε εφαρμογή, άραγε, για αυτή τη χώρα;