Γυρίζω και μυρίζω

(Οι δημόσιοι υπάλληλοι ας μην το διαβάσουν αυτό, μάλλον δεν τους αφορά).

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Δυστυχώς, όχι από αυτούς που καθαριζουν εκατομμύρια κάθε χρόνο, εμφανίζουν τεράστια έξοδα και ελάχιστα κέρδη και πληρώνουν μηδενικό ΦΠΑ. Είμαι ένας νομότυπος ελεύθερος επαγγελματίας που πληρώνει κανονικά το φόρο του, το ΦΠΑ του και τα έξοδά του είναι συγκριτικά μικρά (αυτά που "περνάνε", οχι τα πραγματικά) σε σχέση με τα έσοδά του.

Ειμαι ένας από τους πολλούς εκεί έξω που δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν (εντάξει, και κάτι παραπάνω αν τα καταφέρουν). Είναι πολύ θετικό για μένα το οτι είμαι "παλιά καραβάνα" και οι πελάτες μου με εμπιστεύονται, συνεπώς δεν έχω πρόβλημα να βρω δουλειές.

Ομως, τι γίνεται με τους νέους ανθρώπους οι οποίοι ξεκινούν να κάνουν τη δική τους δουλειά;

Κατάργηση αφορολόγητου. Ητοι, η εφορια συνέταιρος ακόμα και στην πρώτη τους, δειλή προσπάθεια να σταθούν στα πόδια τους (και να συνεισφέρουν στο ΑΕΠ). Χρειάζονται ήδη πολλά κεφάλαια για να ξεκινήσεις το δικό σου "μαγαζί", και τώρα απλά έρχονται να προστεθούν και άλλα έμμεσα έξοδα.

Σε μια χώρα συνταξιούχων, οπου οι μισοί δουλεύουν για να πληρώσουν τη σύνταξη των άλλων μισών (οι οποίοι φυσικά και δεν φταίνε), χωρίς κίνητρα για τεκνοποιία ωστε να υπάρξει, τουλάχιστον αργότερα, ισχυρότερο εργατικό δυναμικό, χωρίς κίνητρα για παραγωγή, έρχεται η κατάργηση του αφορολόγητου να στραγγαλίσει ακόμα περισσότερο την προσπάθεια των νέων ανθρώπων να αυτονομηθούν, να παράγουν, να προσφέρουν σε αυτή τη χώρα.

Το αποτέλεσμα; Ολο και περισσότεροι καταλήγουν μισθωτοί σε μεγάλους οργανισμούς, απόλυτα εξαρτώμενοι από τους πενιχρούς μισθούς που διαμορφώνονται "ελεύθερα" στην αγορά, δουλεύοντας πολύ περισσότερο από ο,τι θα έπρεπε, με εισοδήματα πολύ λιγότερα από ο,τι πραγματικά αξίζουν. Λογω δε της αδυναμίας των μικρών Ελληνικών επιχειρήσεων να ανταπεξέλθουν στα δυσβάσταχτα φορολογικά μέτρα, παρατηρείται όλο και μεγαλύτερο κύμα μετακίνησης υπαλληλικού προσωπικού προς εταιρίες - "κολοσσούς", εγχώριες ή διεθνείς, στις οποίες η όποια διαπραγματευση είναι δύσκολη ως αδύνατη.

Μια γενιά απόλυτα εξαρτώμενων υπαλλήλων. Πολλές φορές σε επιχειρήσεις οι οποίες δεν έχουν την έδρα τους στην Ελλάδα ή/και δεν επενδύουν στην Ελλάδα.

Οποιος αποφασίσει να προσφέρει κάτι περισσότερο στον εαυτό του και τη χώρα, είτε αυτό ειναι εργασία, είτε αυτό είναι ένα παιδί, κατά την ταπεινή μου άποψη, μάλλον "τιμωρείται".

Στραγγισμένοι από τα δάνεια και τις υπερφορτωμένες πιστωτικές, θυματα μιας απατηλής υπόσχεσης τεχνητού πλούτου που δόθηκε απλόχερα από τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς την τελευταία 15ετία, οι Ελληνες εργαζόμενοι είναι σήμερα έτοιμοι να θυσιάσουν την προσωπικη τους ελευθερία, την αξιοπρέπειά τους, την φαντασία και τον ενθουσιασμο τους, γιατί πολύ απλά δεν έχουν πλέον ελευθερία κινήσεων. Μπορούν μόνο να ελπίζουν σε ένα μισθό λίγο καλύτερο από το βασικό, που θα τους δώσει την ευκαιρία να ξεχρεώσουν.

Ποιό είναι το μακροχρονιο πλανο που έχει τεθεί σε εφαρμογή, άραγε, για αυτή τη χώρα;